Sztuka nowoczesna, zwana inaczej modernizmem, otwiera nowy etap, w którym kończą się patetyczne, dominujące style, a rozpoczynają tendencje, ugrupowania artystyczne oraz kierunki. Okres sztuki nowoczesnej datujemy na pierwszą połowę XX w.
Historia sztuki widzi początek nowoczesności wraz z twórczością Cezanne’a – realisty, Gauguina – symbolisty oraz Van Gogha – ekspresjonisty. Aby dosadniej usystematyzować ramy czasowe sztuki nowoczesnej mówi się, iż obejmowała ona wszystkie kierunki, które narodziły się i osiągnęły szczyt swojego funkcjonowania od początku XX w. po wybuch II wojny światowej. Cechami charakterystycznymi nowoczesności są przede wszystkim: rozpiętość w celach, formach i dążeniach, które przyczyniły się do jednoczesnego istnienia wielu kierunków, jak i wielości kierunków występujących zaraz po sobie. Mimo różnorodności w sztuce nowoczesnej
z łatwością można dostrzec dosyć stanowcze zerwanie z eklektyzmem i historyzmem czy skupianie się na czystej formie. Coraz częściej pojawiał się abstrakcjonizm – sztuka nieprzedstawiająca.
Najnowsze komentarze